De laatste 1,5 jaar hebben bij mij in het teken van ontwikkeling gestaan wanneer het neerkomt bewuster leven en liever voor de wereld zijn. Het idee dat ik mijn idealen op dit gebied niet alleen nastreef maar ook naleef geeft me over het algemeen een goed gevoel. Toch zou ik liegen als ik zou zeggen dat het altijd rozengeur en maneschijn is. Want juist het naleven van idealen die ik nastreef zorgt soms voor vervelende of lastige situaties. Want ja: het nastreven van bepaalde idealen en deze ook echt na willen leven vind ik soms behoorlijk lastig.
Ik ben geen gemakkelijke eetster (vrouwelijk woord voor eter, leek me wel mooi). Dat komt niet doordat ik weinig lust maar doordat ik allergisch ben voor een aantal dingen én omdat ik vegetarisch eet. Oh, en omdat ik absoluut geen geitenkaas lust en vrijwel iedereen denkt dat ze iemand die vegetarisch eet daar blij mee kunnen maken. Daardoor heb ik soms echt het idee dat ik anderen tot last ben. Als we ergens gaan eten check ik vaak of het mogelijk is om een vegetarisch gerecht te eten zonder geitenkaas. Als er een toetje met fruit op het menu staat dan moet ik altijd mijn fruitallergie benoemen. Eerlijk is eerlijk: als ik aan een tafel van een restaurant of bij mensen thuis mijn “eisenlijstje” opnoem (vegetarisch, geen geitenkaas en een allergie voor vrijwel alle soorten fruit) dan voel ik mezelf soms echt een zeurpiet.
Het gebeurt me niet vaak maar af en toe word ik verliefd op een kledingstuk, op een mooie tas of op een prachtig paar schoenen. Als het liefde op het eerste gezicht is dan weet ik één ding zeker: ik zal het vaak en graag dragen. Op zich is dat natuurlijk erg duurzaam. Toch “mag” ik dit niet meer doen van mezelf. Kledingstukken, schoenen en tassen moeten van mij namelijk aan een aantal criteria voldoen. Ten eerste: dit jaar heb ik mezelf uitgedaagd om fair fashion te kopen, is iets in mijn ogen niet fair dan schaf ik het niet aan. Daarnaast heb ik mezelf ook voorgenomen om lederen producten alleen nog maar tweedehands aan te schaffen. Laat het nu net zo zijn dat die schoenen waar ik verliefd op ben geworden daar niet aan voldoen. Daarom moet ik ze dan van mezelf aan mijn neus voorbij laten gaan.
Helaas heb ik ook geregeld het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen. Dat doet zich meestal voor als ik vertel dat ik vegetarisch eet. Zo kreeg ik laatst de vraag of ik wel koffie of thee drink. Koffie niet, thee wel. Vervolgens kreeg ik de bal weer teruggekaatst: ja weet je wel niet hoe slecht dat voor… (ik luisterde al niet meer). Zo’n opmerkingen komen vaak van mensen die, naar mijn idee, zelf niet zo heel erg veel voor de wereld doen. Ze willen me met dit soort opmerkingen, voor mijn gevoel, zeggen dat de goede dingen die ik doe toch geen zin hebben omdat ik ook dingen doe die misschien niet zo goed zijn. Ik begrijp niet zo goed waarom mensen het idee hebben dat dit soort discussies moeten voeren. Waar komt deze onaardige behoefte vandaan? Ik zou me best voor kunnen stellen dat mensen met mij willen discusieren als ik mijn mening over vegetarisch eten of dierproefvrije cosmetica telkens ongevraagd verkondig. Maar dat is juist iets wat ik niet doe. Als mij gevraagd wordt waarom ik dat soort keuzes maak dan zal ik die keuzes zeker toelichten maar ik zal nooit uit mezelf “prediken”.
Ik kan me alle drie de punten heel goed voorstellen. Soms baal ik ook als ik iets (bepaalde niet-dierproefvrije lipstick bijvoorbeeld) niet mag/wil kopen, terwijl ik er meteen als een blok voor viel. Maar die reacties van anderen op mijn vegetarische eten en de mensen die dat lastig vinden, doen inderdaad nog veel meer met me. Ik vind het ook zo vermoeiend als mensen dan zoiets zeggen als “Maar planten eten is ook niet goed voor de planten, hoor” of die keer dat ik een date had en iemand daarna zei “Ik denk dat we te veel van elkaar verschillen. Jij bent vegetariër en ik niet.” (huh, oké…). Maar de mensen die echt dichtbij me staan, begrijpen mijn keuze vaak wel en anders probeer ik het onderwerp vaak maar af te kappen.
Zo een goed artikel!
Wat erg dat jij je soms moet verdedigen omdat je vegetarisch eet.
Dat moet je toch zelf weten en het is zo goed wat jij doet.
Xoxo
Ja ik herken het wel hoor. Alhoewel ik gelukkig bijna nooit discussies heb. In het begin kreeg ik wat vragende blikken als ik weer een salade ging eten, maar aangezien ik ook overgewicht heb denkt men meestal dat het puur om het afvallen is. Dat is natuurlijk maar deels het geval, maar het scheelt wel een hoop gedoe ;-)
Dat verdedigen ken ik! Maar ik probeer me daar over heen te zetten, omdat het goed voelt wat ik doe. Ik ben vegan voor de dieren en het milieu en tot slot nog voor mijn eigen gezondheid. Eigenlijk zouden wij anderen gek aan kunnen kijken dat zij zoveel vlees eten. Overigens valt het me op dat zij ook al gauw in de verdediging vallen als ik zeg dat ik vegan eet en zij beseffen zich dat ze gewoon alles eten wat los en vast zit. Je fruit allergie lijkt me wel heel lastig :( Maar daar kun je natuurlijk helemaal niks aan doen!
Dat is zo vervelend, vooral omdat jij iets goed probeert te doen. Als iedereen elkaar in de grond trapt of veroordeelt komt er niets van deze goede wereld terecht.
Precies die drie dingen herken ik natuurlijk ook. Soms is dat hartstikke frustrerend. Dan zie je al die mensen plastic tasjes kopen in de supermarkt, kilo’s vlees eten en massaal naar Spanje vliegen zonder er over na te denken. Dan vraag ik me ook wel eens af wat het allemaal voor zin heeft.
Maar dan zijn er mensen zoals jij, nog meer groene bloggers en steeds meer en meer lezers, vrienden, familie en onbekenden die met ons mee doen of juist al veel verder zijn en ons kunnen inspireren. Laatst zag ik iemand schrijven dat zodra je je begint te verdiepen in duurzaamheid dat je eigenlijk alleen maar verder kunt gaan. Je móet wel door met het nastreven van je idealen! Maar dat hoeft gelukkkig niet alleen :)
Wat jammer dat je zulke reacties krijgt. Dat lijkt mij erg lastig om mee om te gaan.
Ik merk zelf dat ik – sinds ik alleen zeg wat ik wil zonder enige uitleg erbij- nagenoeg geen commentaar meer krijg. Wellicht kan dit ook een handige tip zijn voor jou?
Wat heb je een leuke blogpost geschreven zeg! Wat jammer dat je jezelf moet verdedigen, ik snap dat eigenlijk nooit zo. Ik vind het nastreven van mijn idealen ook vaak lastig. Ik denk me alleen altijd maar dat alle kleine beetjes helpen. Ik ga de wereld niet in mijn eentje verbeteren en dat streef ik ook niet na. Ik maak genoeg fouten, en dat vind ik ook niet erg. Als iedereen maar een beetje hetzelfde zou doen zou de wereld er volgens mij mooier uit zien. Ik ben bijvoorbeeld geen vegetarier maar eet wel zeker 1 keer in de week vegetarisch. Ik weet dat ik dus meer zou kunnen doen, maar als elk gezin minimaal 1 keer per week hetzelfde zou doen zou dat geweldig zijn denk ik :)